Teleurstelling verpakt in een paars trainingspak

In mijn jeugdjaren was ik lid van een atletiekvereniging. Ik weet nog goed hoe trots ik was op het paarse trainingspak met de witte strepen. Daar bleef het ook bij wat trots betreft.  Sprinten ging goed, verspringen aardig, kogelstoten matig en hoogspringen ronduit slecht.  
Ik zie mij daar nog staan: paars trainingspak aan, haar naar achteren in een lange blonde vlecht, knikkende knieën en voor me een dikke ijzeren lat liggende tussen twee staanders, op een hoogte net iets boven beginnerniveau. De bedoeling was natuurlijk dat ik daar overheen zou springen. Appeltje eitje. De trainers knikten mij hoopvol en bemoedigend toe,  maar ik zag alleen die lat, een onhandige val, pijnlijke schenen en teleurgestelde teamgenoten. Ik wilde het graag goed doen, maar alles in mij blokkeerde.

Groots denken kan verlammen

Dat ongemak van toen lag diep verscholen in de krochten van mijn brein, maar dook recentelijk weer op toen mijn bloopervideo het voor mij astronomische aantal van meer dan 4.000 views had bereikt. Meer dan 4.000! Niet normaal. Sommige zullen daar minachtend hun neus voor ophalen, maar voor mij is dat echt veel. Sterker nog; ik weet niet wat mij overkomt. Na de eerste euforische momenten doemde de ijzeren lat ineens op. Wat nu? Wat kan ik nu maken dat minstens net zo leuk is? Dit kan alleen maar tot teleurstellingen leiden. Het idee om op mijn hoogtepunt te stoppen, kwam als een welkome uitweg mijn gedachten binnen huppelen.   

Dat is wat ik ook bij sommige ondernemers zie gebeuren. Ze willen iets nieuws neerzetten, iets groots, iets bijzonders, iets dat werkelijk wat toevoegt. De plannen buitelen over elkaar heen, want het creatieve brein is dol op ideeën en nauwelijks  te stoppen. Maar het plan wordt zo groot dat het niet uit de ideeënfase komt. En dan gebeurt er iets tegenstrijdigs: de wil om een mooie stap te zetten, leidt tot stilstand; de grootse plannen blijken juist te verlammen.

Waag de sprong

Tijd om aan de rem te trekken en jezelf diep in de ogen te kijken: wil ik dit plan echt realiseren? Wat wil ik daarmee bereiken? Is dit het juiste moment?
Zo ken ik een aantal mensen die vertellen dat ze graag een boek willen schrijven. Vaak is dit een stille wens of droom in de verte, die dan doorgaans niet of zelfs nooit wordt uitgevoerd. En dat is helemaal niet erg, zolang zij dat maar voor zichzelf weten en het geen frustrerende open loop blijft.
Als op het conclaaf met jezelf een hartgrondige bevestiging volgt, dan is het tijd voor actie. Tijd om de sprong te wagen. Spannend, maar zonder sprong geen overwinning. Tijd om het doel als het ware plat te slaan tot een meetbaar en tastbaar resultaat. En om vervolgens concrete stappen te benoemen om dat resultaat te bereiken.  Elke stap brengt je een stukje dichterbij het doel. En dan wordt het leuker, want dan zie je  dat er voortgang wordt geboekt, dat je op weg bent naar het bereiken van je doel, met alle hobbels en omwegen die daarbij horen. Maar je bent op weg en dat is uiteindelijk fijner dan de succesdroom die de voortgang van je bedrijf kan blijven gijzelen.
Het helpt daarbij als er iemand in je omgeving is met wie je kunt sparren over dat resultaat en die je ‘accountable’ houdt in de stappen die je wilt zetten.

Stoppen op mijn hoogtepunt, hoe aanlokkelijk ook, past niet bij mijn doelen. Schrijven wel en met dit artikel zet ik een volgende stap en kan ik ook weer met een glimlach naar de views kijken.  

Nooit ben ik over die lat heen gekomen en na een jaar heb ik het paarse trainingspak aan de wilgen gehangen. Lekker sporten was mijn doel en dat is daarna bij een andere sport meer dan goed gekomen.