Pioenrozen zijn mijn lievelingsbloemen en tot mijn vreugde zijn ze weer volop verkrijgbaar.  
In de winkel zijn het vaak onopvallende bollen, maar ze dragen ook dan al de belofte van grootsheid in zich mee. Langzaam gaan de knoppen open en als een ware explosie komt een ongelofelijke hoeveelheid delicate blaadjes tevoorschijn.  I love it.  

In de knop

Een enkele keer gaat een knop niet open. Dan volgt een dagenlange uitgebreide inspectie.   Maar als liefdevolle aansporingen en extra verzorging niet tot de gewenste ‘ontknopping’ leidt, dan wacht de teleurstelling.   

Dit kan creatieve breinen ook overkomen: grootse plannen en enthousiaste verhalen, maar de mooie plannen blijven steken in de knop. Vrienden en familie leven mee en vragen regelmatig naar de status. Hard aan het werk, maar het lukt niet om die prachtige plannen uit de knop te krijgen. Het is te groot, te overweldigend. Waar te beginnen?
En dan op een dag verstommen de vragen en verslappen de aanmoedigingen. De teleurstelling sijpelt door in de onuitgesproken woorden. Een vleugje minachting zelfs, glipt naar binnen en de frustratie vult de hele knop.

Zou de pioenroos ook frustratie voelen? De drang om open te gaan, maar niet weten hoe? Zojuist las ik dat er op de knoppen van de pioenroos van nature een suikerlaagje zit en dat  dit ervoor kan zorgen dat de pioenen niet uit zichzelf opengaan. Het suikerlaagje kan gewoon met lauwwarm water worden afgespoeld. Een kind kan de was doen, maar als deze stap niet bekend is, dan blijven die knoppen toch echt dicht.

Realistisch doel

Voor het ontknoppen van plannen is het uiteraard veel ingewikkelder en ligt het een stuk genuanceerder, maar in essentie zit er een overeenkomst in; als het ‘hoe’ niet duidelijk is, dan blijven de plannen in de knop. Om daaruit te kunnen komen, moet het doel concreet en toetsbaar zijn. “Meer verkoop” blijft in de knop en zelfs een boek – dat toch concreter klinkt – blijft daarin hangen. Maar het boek dat op datum X in boekwinkel Y ligt, klinkt als een bloem. Tenminste als X en Y realistisch zijn. Het boek over een week klaar en te koop in alle grote boekwinkels, maakt de kans op het suikerlaagje groot. Alleen een haalbaar doel nodigt uit tot groei en bloei. Met het tastbare en haalbare doel in zicht, kunnen stappen worden gepland. Elke dag een stap richting het boek in de boekwinkel. Bijvoorbeeld: elke werkdag tien bladzijden op papier of iedere werkochtend schrijven van negen tot tien.  

Straks ga ik pioenrozen kopen; een mooi vooruitzicht.
Nu ik weet dat elke knop kan uitgroeien tot een imponerende kleurexplosie, zoek ik straks niet meer naar een bos met pioenen die al een beetje open zijn. Nee, elke bos is welkom.
Elk idee, net als elke knop, heeft vaak zoveel moois in zich en verdient de kans om tot volle bloei te kunnen komen. Die kans is er en vergeet niet dat er altijd hulptroepen zijn die daarbij kunnen helpen. Zo heeft de tuinexpert mij geholpen met de kennis over het suikerlaagje en kan ik op mijn beurt de pioenknop tot bloei laten komen. Iets wat een stevig besuikerde knop nooit zonder hulp voor elkaar kan krijgen.