Op een zwoele namiddag enkele weken geleden, zat ik op een strand onder de rook van Den Haag. Het was er gemoedelijk, overzichtelijk en een goede strandtent binnen handbereik; ook niet onbelangrijk. De afstand werd er keurig gehandhaafd; de plukjes badgasten netjes drie tot vier meter uit elkaar. Achter mij pompte een man de grote opblaasbare buis van zijn kite op. Naast mij was iemand bezig om steeds nieuwe lekkernijen op een kleine barbecue te bereiden.  Voor mij zat een groepje al uitgebreid aan de borrel, toen een vrolijk stel hun blauwe windtentje naderde. Met een: “Hebben jullie het kunnen vinden?” werden ze welkom geheten. Waar ik alleen kon denken aan antwoorden als:  “Ja, dûh… “ of: “Nee, we hebben het niet kunnen vinden”, bleek het stel niet alleen vrolijk, maar ook nog eens aardig en antwoordde: “Ja, dat blauwe ding is niet te missen”.

Teveel mogelijkheden

Recht op hun doel af, het kon niet missen. Dat is iets wat jij ongetwijfeld ook graag wilt met jouw doelen.
Maar hoe vaak komt het niet voor dat je een mooi doel voor ogen hebt, maar ook zoveel mogelijkheden om daar invulling aan te geven. Teveel mogelijkheden eigenlijk, waardoor je van de hak op de tak springt of er juist helemaal niets meer gebeurt. Dat je in paniek van de ene naar de andere kant over het strand rent of verlamd op de duiningang blijft staan. In beide gevallen wordt de blauwe tent niet bereikt of veel later dan gewild.

Connectie met de buitenwereld

Of je nu op het strand staat voor een gezellige middag met je vrienden of een ander mooi doel voor ogen hebt, het kan je zomaar gebeuren  dat de stress je om de oren slaat omdat je geen idee hebt hoe daar te komen. Weet dan dat er een ontsnappingsroute is.

Door die onrust gaat je brein namelijk in de overdrive van beren, rampen en een stortvloed aan oplossingen. Geen wonder dat je dan als een kip zonder kop rond rent of lam slaat. Je brein draait rondjes en overuren. De ontsnappingsroute is letterlijk naar buiten; het geheim zit in de connectie met de buitenwereld. Luisteren, bewegen, met iemand sparren, het maakt dat je rustiger gaat nadenken. Al praat je maar even hardop tegen jezelf. Je doorbreekt daarmee het patroon. Je gaat – zoals dat zo fraai wordt genoemd – uit je hoofd.

Volgende stap

Als de uitgang is bereikt en de rust een beetje ingedaald, bedenk dan de eerstvolgende actie die je kunt nemen. Want als je eenmaal die eerste stap hebt gezet, dan blijkt het gedoe meestal mee te vallen en rol je vaak verder naar de volgende stap.  De ene concrete stap naar de andere, totdat het doel is bereikt.

Misschien heeft het vrolijke stel ook wel eerst als verlamd aan de rand van het strand gestaan en heeft het na het volgen van de vluchtroute een eerstvolgende stap gezet: bellen naar hun vrienden. Reuze voor de hand liggend eigenlijk, maar in een toestand van overdrive soms niet te vinden. Waarbij natuurlijk direct het even eenvoudige als verlossende antwoord kwam dat de borrel klaar stond bij het blauwe tentje op zo’n honderd meter aan de rechterkant.
Ik zal het nooit weten.  Wel weet ik dat ze ontspannen en blij aanschoven bij de borrel. “Ja, we hebben het kunnen vinden, het bleek een eitje”.