Deze week was ik een paar dagen in Maastricht. Maastricht hoort absoluut bij mijn meest favoriete bestemmingen in Nederland. Altijd weer fijn om daar te zijn.
De zon scheen, de wind zweeg en de temperatuur was heerlijk. Ik besloot een rondje Pietersberg te wandelen. Het begon direct al goed met plukjes picknickers die de hellingen bevolkten en net als ik van de lente genoten.

Dom doorsteken

Vrolijk liep ik verder, ervan uitgaande dat de route mij automatisch bij het beginpunt zou brengen. Waarschijnlijk was dat ook zo gegaan, als ik gewoon de bordjes had gevolgd en niet opeens op het onzalige idee was gekomen om ergens door te steken en zo het rondje in te korten. Doorsteken is een goed idee als je de omgeving behoorlijk kent. Als dat niet zo is, dan is van te voren checken handiger, maar dat bleek pas later.

Nog steeds stapte ik blij voort en het eerste bonjour deed dan ook geen belletje rinkelen. Het uitblijven van herkenningspunten een beetje (waar blijft de ENCI groeve?). En pas toen ik een groepje Franssprekende picknickers passeerde,  greep ik naar mijn telefoon. Google maps liet weten dat ik mij al een tijdje op Belgisch grondgebied bevond. Haha, dacht ik nog, Ik laat mij zomaar niet foppen. Het bereik is vast zo slecht dat het pijltje van slag is. Wacht maar.

In de luren laten leggen

Hoopvol liep ik een paar honderd meter verder. Maar … geen verschil  en ik kan verklappen dat direct duidelijk was dat het inkorten van het rondje niet helemaal succesvol was verlopen.
Ik had mij in de luren laten leggen door een onhandige cocktail van vertrouwen op mijn richtingsgevoel, ongerichte daadkracht en een gebrek aan topografische kennis.

De Maas blijkt namelijk kilometers lang parallel aan het Albertkanaal te lopen. En juist onder Maastricht gaan beide brede waterwegen een andere kant op. Dat wist ik niet. Sterker nog, ik wist helemaal niet van het bestaan van het Albert kanaal. Waar ik dus steeds dacht de Maas aan mijn rechterzijde te hebben, was dat niet de Maas, maar het Albert Kanaal. Tja, dan loop je de verkeerde kant op.

Brainstormen

Met een project kun je ook een verkeerde afslag nemen. Misschien doordat je – net als ik – geen oog hebt voor andere richtingen. Brainstormen is dan een techniek die je kunt gebruiken om dat beperkte zicht te verbreden.  Met brainstormen geef je jezelf als het ware toestemming om zoveel mogelijk ideeën te bedenken voor het bereiken van je doel. Juist omdat alle ideeën welkom zijn, ontstaat er een open denkruimte en  komt er zicht op een scala aan mogelijke afslagen. Daarna ga je bedenken welke richting nu het beste past. Bijkomend voordeel is dat je alternatieve wegen beschikbaar hebt, mocht de gekozen richting toch niet blijken te werken.

Zelf had ik gelukkig hulp van mijn mobiel om de verschillende wegen te onderscheiden en uiteindelijk weer bij het beginpunt uit te komen. Als jij ook wel wat google maps kunt gebruiken voor een open brede blik op jouw richtingen, stuur mij dan een bericht (info@tanjacornelissen.nl).