Zondag is het Pasen. Zaterdag kook ik de eieren en daarna start het schilderritueel.
En, oh ja…we verstoppen ze ook nog.

Hoezo?

Dat weten we zelf ook niet zo goed. Het is een jarenlange gewoonte, waar we wat lacherig over doen, maar toch leuk blijven vinden.  

Gelukkig bevinden we ons in goed gezelschap. Er doen vele verhalen de ronde over de oorsprong van dit gebruik. Verhalen die zelfs terugvoeren naar de tijd van het oude Perzië en Egypte. Toen mensen elkaar, aan het begin van de lente, versierde eieren cadeau gaven. Verhalen over het begraven van eieren als een soort ritueel voor de vruchtbaarheid van de akkers. Maar ook praktische verhalen over kippen die in de donkere wintermaanden nauwelijks eieren legden, totdat de lente aanbrak en de mensen dan ineens volop eieren konden eten. Eieren horen zelfs bij de christelijke grondslag van Pasen, waarbij de verrijzenis uit de dood wordt gevierd en het ei als symbool past bij nieuw leven.

Hoe meer ik er over lees, hoe meer verhalen naar boven komen. Wat de verhalen gemeen hebben, is dat het ei al vanaf de prehistorie hét symbool is van het leven, de oneindigheid en het begin van alles.

Voor mij is de eiertraditie meer een gewoonte, een fijne traditie die we samen in stand houden. Zelden sta ik stil bij de symboliek ervan. Met het schrijven van dit stuk, krijgt het ineens een nieuwe dimensie. Een dimensie die ergens wel sluimerde, maar nu in het licht komt te staan. De dimensie van het leven vieren, van mogelijkheden, van de ander gunnen. Daarmee krijgt de traditie ineens extra cachet en verandert het van een fijne gewoonte, waar we altijd wat besmuikt en lacherig over doen, naar een gewoonte die belangrijk voor mij is.

Voor projecten kan dat net zo gelden. Diep van binnen borrelt er iets, maar het blijft onder de oppervlakte. Hier kunnen allerlei redenen voor zijn. In ieder geval komt het project nauwelijks vooruit. De kans is groot dat er wel iets blijft knagen. Dan is het goed om het licht erop te schijnen: wat wil je bereiken en waardoor lukt het nu niet? Daarmee kan het vuurtje  weer gaan branden en komt het project misschien wel vooraan in de agenda te staan.

Wat belangrijk voor jou is, hoeft dat niet voor een ander te zijn of voor de organisatie. Verschil in verwachtingen kan dan tot teleurstellingen leiden. Vooraf duidelijk en concreet met de betrokkenen afstemmen, maakt de basis stevig en zorgt dat de neuzen dezelfde kant op staan.

Morgen mag ik weer. Eieren verven en verstoppen. Nu met een andere intentie. De intentie van geven en van een nieuw begin. Wie had dat gedacht.