Pas als de onrust overheerst, ga ik aan de slag.

Het was drie weken voor onze vakantie naar Italië. Twee weken Italië was het enige dat vaststond. Geen site bekeken en nog niets geboekt. En ik ben degene die dat altijd doet, dus werk aan de winkel. Zo gaat het elk jaar. Ook nu weer werd het een zoektocht met teleurstellingen en hier en daar concessies, maar uiteindelijk lukt het altijd.  De onrust verdwijnt en maakt plaats voor voorpret.

Dit jaar was het anders. Het vakantie-uitstelgedrag bleek ineens handig.
De onzekerheid van kleurende landen, maakte het tot op het laatste moment spannend of de reis wel gemaakt kon worden.

Italië kleurde groen en de antigeentesten negatief, dus niets hield ons meer tegen om te gaan. Van pure blijdschap hebben we er een fles op laten knallen.

En wat was het fijn. Op het Gardameer voeren we – als ware diva’s – met wapperende haren, opspattend water en een lekkere beat op de achtergrond. In een relatief rustig Venetië genoten we van kleine, stille steegjes en statige panden. Vanaf de uitlopers van de Dolomieten keken we uit over frisse groene en grijze bergtoppen. Op terrassen ontdekten we dat Spritz net zo gewoon was als het bestellen van water en we deden daar enthousiast aan mee. 

Niets mis met Hintergarten, Bad Eigenheim of Environs la Maison, maar persoonlijk was ik daar toch niet vrolijk van geworden.

Bij projecten gaat het vaak ook zo. Mooie plannen, maar het komt niet tot actie. Laatst deed ik een project waar het ook zo ging. Lieneke wilde al jaren een training organiseren naast haar coachpraktijk. Het kwam er steeds niet van. Altijd was het te druk en onduidelijk hoe het eruit zou zien en kon worden ingepast. Hoe langer het bleef liggen, hoe groter de frustratie werd.

De wens voor een fijne vakantie in het buitenland en de deadline die daaraan vastzat, hielpen mij  gelukkig om een mooie reis samen te stellen. Want wie teveel uitstelt blijft soms achter met een geslaagde vakantie, maar meestal met een knagend gevoel van onvrede.