Donderdag was het Wereld Normalisatiedag.

Ik heb wel even moeten opzoeken wat er dan centraal staat.
Bij normalisatie gaan mijn gedachten direct naar ‘het nieuwe normaal’.  Het nieuwe normaal waarover ik lees en hoor. Maar waarvan niet duidelijk is, wanneer dat ingaat en hoe het dan verschilt van het oude normaal. Wereld Normalisatiedag zou dat in één klap duidelijk kunnen maken. Met een hamerslag worden de kaders van het nieuwe normaal dan voor het komend jaar internationaal bekrachtigt.

Maar nee, daar ging het dus niet over. De Wereld Normalisatiedag is een dag ter ere van alle mensen die zich wereldwijd bezighouden met normalisatie. Normalisatie in de zin van standaardisatie. Het gaat dan over breed gedragen afspraken die worden vastgelegd in normen en richtlijnen. Zo kan worden aangetoond dat producten, werkwijzen en diensten voldoen aan de normen voor wat betreft veiligheid, kwaliteit, betrouwbaarheid en duurzaamheid. Goed om daar eens bij stil te staan.

Projectmatig werken zou je ook een vorm van normalisatie kunnen noemen. Projectmatig werken is geen doel maar een middel. Een manier om met elkaar dezelfde taal te spreken. Projectmatig werken is een aanpak om gedrag en een bijzondere klus voorspelbaar te maken.

En dat geldt niet alleen voor grote projecten als de verbreding van de A27, maar ook voor kleinere projecten als het lanceren van een nieuw product of het invoeren van een betere werkwijze.  

Hoe verschillend projecten ook zijn: bij projectmatig werken zijn er standaardfasen gemaakt zodat ieder project in een vaste volgorde wordt doorlopen. Dit om latere teleurstellingen te voorkomen.

In die zin kan ik een lans breken om op 14 oktober ook de mensen te eren die zich bezig houden met projecten. De grote en de kleine. Mensen die mooie doelen en baanbrekende ideeën omzetten in tastbare resultaten om zo een verschil te maken in de wereld.

Mensen zoals jij.