Het is aardbeientijd! En ik neem een extra doosje mee. Direct bij de ingang van de super is er geen ontkomen aan. De aardbeien staan in grote aantallen naast het toegangshekje. Je moet er dus voorbij. En ja, ze zijn in de aanbieding. En ja, ik heb een doosje meegenomen. Niet één trouwens, maar twee. Bijna gedachteloos. Een marketingmeneer of -mevrouw heeft bedacht dat het een goed idee is dat ik een doosje of wat meeneem en ik ga daar achteloos in mee.

Jouw werkload vult zich, zoals de aardbeien in mijn kar. Collega’s komen met extra werk. De nood is hoog en jij bent het toegangspoortje tot de redding. Bijna gedachteloos zeg je JA, omdat je graag anderen helpt. Je vindt het normaal dat je inspringt en steeds extra dingen doet. Dus wordt jouw bordje te vol en voel je continu druk. Hoe goed het ook voelt om de ander te kunnen helpen. Het is als zoete aardbeien. 

Maar het zijn niet jouw aardbeien. Hoe aantrekkelijk het ook is om JA te zeggen, je hoeft ze niet te nemen. Net zo min als ik hoef toe te geven aan de intenties van de dames en heren van de afdeling marketing, hoef jij de intenties van je collega’s of leidinggevenden te volgen. Tussen aanbieden en aannemen zit een keuzemoment. Om te zorgen dat het werk behapbaar blijft, is het goed om die pauze te pakken. “Ik kijk even in mijn planning en kom zo bij je terug”. Of “ik wil je graag helpen, maar moet er even over nadenken. Is het goed als ik over een half uurtje bij je terug kom?”.  Dan kan het alsnog een JA worden natuurlijk.

Halverwege de supermarkt realiseer ik me de lessen die ik mijn klanten meegeef. Die aardbeien zijn ‘zomaar’ bij mijn boodschappen terechtgekomen! Wil ik ze eigenlijk wel? Ik las een keuzemomentje in om die vraag te beantwoorden. Maar in mijn geval is het duidelijk: de afdeling marketing had helemaal gelijk met die aardbeien. Gedachteloos of niet. Ik ben blij dat ze in mijn mandje zijn beland; zon en zomerkoninkjes vormen deze dagen een ideale combinatie.  

Ook aardbeien gekocht deze week?