Zelden sta ik op foto’s. Ik ben ook altijd degene die de vakantiefoto’s maakt en dat is echt niet alleen omdat ik fotograferen zo leuk vind. Ik houd er gewoon niet zo van om op beeld te komen. Er is altijd wat mis en met het klimmen van de leeftijd wordt het er niet beter op. Misschien toch eens botox overwegen.
​
Sowieso sta ik dus niet graag op foto’s, maar op het werk werd dat versterkt. Het liefst stond ik een beetje onopvallend achteraan. En niet alleen op de foto. Ik hield me altijd wat op de achtergrond, was niet zo van laten zien waar ik mee bezig was of de successen. En wedden dat jij dat ook doet.  

​Al schrijvend realiseer ik mij ineens dat er bij mijn blogs ook zelden een foto van mij te zien is. Daar komt vandaag verandering in en waarom? Bij dit blog staat een foto van mij, omdat ik me realiseer dat het uitmaakt wie ik ben. Dat ik best op de voorgrond mag treden, omdat jij wilt weten met wie je zaken doet.

​Dat geldt ook voor jouw collega’s.  Die mogen best weten dat jij er bent en dat ze zaken met jou doen en niet slechts met de stille kracht bij wie ze altijd terecht kunnen. Maar met jou als de persoon die haar werk goed doet én zelf voorwaarden en prioriteiten kan stellen in haar werkpakket.

​Ik weet dat je daar moeite mee hebt. Dat laatste stuk zit niet zo in jouw aard. Daar is niets mis mee. Maar dat is de persoon die zij zien. 

​Ik help jou met het andere plaatje. Om orde te scheppen in al die taken die op je bordje liggen en die naar jou toegeschoven worden, omdat jij bent er toch altijd bent. Die betrouwbare figuur achteraan op de teamfoto. Die dingen oppakt die door niemand anders worden opgepakt.

​Maar ik help je ook om naar voren te stappen op een manier die bij jou past, om grenzen te stellen en je eigen richting te bepalen. Zodat werken weer leuk wordt en jij op jouw manier naar voren stapt. Beetje zoals ik. Ja oké met bibberende knieën, maar die wel vol overtuiging bij dit blog zichzelf laat zien. Ik ben de streep over, kom jij ook?