Nietsvermoedend  zoekt het wilde zwijn tevreden knorrend naar voedsel. Ze zou zich bescheuren als ze wist dat iedereen haar vreesde. Als ze vermoedde dat iedereen dacht dat zij een leeuwin is. Ze zou brullen als een leeuwin, alleen om de boel een beetje op te stoken. Dat blijkt niet nodig, dat hebben grappende burgers al gedaan.

Het is juli 2023 en er is, zegt men, een leeuwin gezien in Berlijn. De schrik zit er goed in. Tienduizenden burgers zijn opgeroepen om hun huizen niet te verlaten en er worden pantserwagens, drones en helikopters ingezet.

Kon jij ook maar zo tevreden aan het werk zijn als dat wilde zwijn haar eten verzamelt.  Maar jij bent meer een burger op je hoede. Jouw collega’s ook trouwens. Je verschanst je achter de muren van jouw afdeling en jouw werk. Behoedzaam om maar geen fouten te maken, bedacht op aanvallen van buitenaf, waarop je kan worden afgerekend.

Alle belangen en werkdruk wakkeren de survivalmodus aan. Niet alleen bij jou. En juist dat werkt contraproductief. Dat zorgt ervoor dat het brein zich terugtrekt in veiligheid en er nauwelijks ruimte is om ontspannen te werken en om te reflecteren. Niets tevreden knorrend aan het werk.

Wie goed luistert hoort geen gebrul, maar geknor. De meeste van ons willen gewoon lekker aan het werk zijn, maar daar zit een laag ruis omheen. Die laag kun je alleen horen als je bewust stilstaat in ontspanning en reflectie.  Dan hoor je de werkelijke wensen en doelen. Niet alleen van de ander, maar ook van jezelf.  Stil staan zou bij iedereen een standaard moment moeten zijn in de agenda.
Eerst denken en dan doen.

Dat is lastig als je er middenin zit. Wil je die reflectiemomenten verzilveren, dan is het handig om dat met iemand van buitenaf te doen. Dat kan met mij of met iemand anders. Dat maakt het verschil tussen knorren en brullen. Doe je dat niet, dan blijft het bij brullen en verschuilen.

In Berlijn halen ze ondertussen opgelucht adem. Geen leeuwin te vinden. Geen gebrul meer ook. Het blijft de vraag of ze het tevreden knorren wel horen.