Ik geloof in regenbogen (en die pot met goud)
Als ik een regenboog zie, weet ik het zeker. Aan het eind ervan staat de pot met goud. Dat kan niet anders met zoveel pracht. Deze week was er volop gelegenheid om te dromen over dat goud. Laagstaande zon, onstuimig weer en violà, daar was de regenboog. En daarmee kwam die pot goud binnen handbereik.

Er is geen eind aan de regenboog
Toch wil ik dat graag geloven. Het zou te leuk zijn als die pot goud er echt zou staan. Dat iedereen het nakijken heeft. Maar helaas weet ik beter. Die pot met goud is al twijfelachtig en al helemaal om hem te vinden. Want zodra ik richting dat einde ga, schuift de regenboog gewoon met mij mee. Onbereikbaar dus.

Net zo min als aan jouw werk
Wat zit je nu te gniffelen over dat willen geloven in die pot met goud? Realiseer je je dat jij eigenlijk precies hetzelfde doet. Je blijft geloven dat je op enig moment aan het einde van jouw werk zult belanden. Of beter gezegd: je hoopt er iedere keer weer op. Maar ook dat is onbereikbaar. Telkens als het einde in zicht lijkt te komen, komt er een nieuwe klus bij en schuift het einde met je mee.

Er zijn alleen onderbrekingen
De enige onderbrekingen zijn de vakanties. Maar dat is geen einde aan het werk. Dat is zoiets als een wolk voor de zon, zodat de regenboog niet zichtbaar is. Zodra de vakantie – net als de wolk – voorbij is, gaat het werk onverminderd verder.

Natuurlijk kun je zo door blijven gaan
Met de stress om al het werk op tijd af te hebben, zie je door ploeteren als de enige optie. Je hebt het te druk om stil te staan en bovendien is keuzes maken en prioriteiten stellen ingewikkeld. Niet alles kan dan meer en het leidt tot ongemak en waarschijnlijk tot boze gezichten. En dat wil je niet. Natuurlijk niet. Zo doorgaan is daarom ook prima.

Maar het kan ook anders
Mocht je toch die stress niet meer willen, maar weet je niet hoe het anders kan. Mail me dan meteen terug. Dan geef ik je in twintig minuten drie manieren voor een lichtere en leukere werkweek.