Over mij
” Ik geloof in het innerlijk weten. Dat je weet wat de goede dingen zijn en hoe je daar zou willen komen. Als geen ander weet ik ook dat dit weten soms vertroebeld kan zijn door ruis. En dat het moed en lef vereist om dan hulp te vragen”.
Wat wilde je worden als je later groot zou zijn?
Zoals zoveel meisjes wilde ik vroeger juf worden. Soms mocht ik al, als een soort klassenhulpje, mee hobbelen op verschillende soorten lagere scholen. Daar trok ik steevast naar kinderen die niet lekker meededen en genoot ervan om ze met een oplossing en een grap weer te laten stralen. Dat smaakte naar meer en daarom begon ik vol overgave aan een studie Klinische Pedagogiek. Hoewel de studie niet goed bij mij bleek te passen, heeft het wel de basis gelegd voor de functies die ik, in de ruim twintig jaar daarna, heb vervuld. Voornamelijk als adviseur en projectleider; eerst bij PTT Post, later bij Postkantoren BV en tenslotte bij het UMC Utrecht.
Het is nu later. Lijk je nog op dat kind van toen?
Juf ben ik dus niet geworden. Maar, de hulpvaardigheid en plezier in het vlot trekken van zaken die vastlopen zijn wél gebleven. Net als de neiging tot perfectionisme – ook een constante. Met nadelen (het is nooit af) en voordelen: ik zet altijd minstens drie stappen extra voor mijn klanten. De creatieve geest is er ook nog steeds, helaas minder in het tastbare (al geniet ik er enorm van om te creëren in de vorm van cadeaus, schilderijen…van alles, heerlijk), maar nu meer in het denken, in het analytische en associatieve. Die laatste twee zorgen ervoor dat ik vrij snel het totale plaatje voor me zie en ook waar de bottleneck zit. Het creatieve deel vindt dan weer praktische, buiten de lijntjes oplossingen die daarin passen. Puzzelen en knutselen totdat het plaatje klopt.
Meestal ben ik namelijk rustig en bedachtzaam, maar niet altijd…. dansen tot de lichten aangaan, meeblèren op foute muziek, uitspattingen zonder gêne, genieten en het allemaal laten gebeuren en wel zien hoe het loopt. Dat is er ook!
Kom maar door
Het allerleukste vind ik het om mee te denken met mensen die even vastzitten. Die worstelen met deadlines, met hun dromen die in de ideeënfase blijven rondcirkelen of met doelen die maar niet afkomen, omdat het leven er steeds tussendoor komt. Het klassenhulpje in de 2.0 versie. Ik ga aan als mensen met een gaaf plan komen, maar niet zien hoe ze daar kunnen komen. Ik krijg instant energie om dan direct aan de slag te gaan. Al is het vrijdagavond na een goed glas wijn, of júíst na een goed glas wijn. (Eentje…anders word ik té creatief)